Dzieci w wieku przedszkolnym myślą i tworzą w sposób magiczny. Swoją wiedzę o świecie (a są bystrymi obserwatorami) i uczucia przelewają na swoje dzieła. Trzeba wykorzystać każdą chwilę, aby rozbudzać ciekawość poznawczą pociechy oraz rozwijać jego wrodzone zdolności. Spontanicznie namalowane rysunki to życie młodego człowieka, realny i fantastyczny świat. Wnikliwie obserwując prace plastyczne dzieci możemy poznać ich uczucia, dowiedzieć się czy są szczęśliwe, co myślą, czego się obawiają, o czym marzą, jak postrzegają najbliższe otoczenie.
OTO KILKA WSKAZÓWEK, jak czytać rysunek dziecka:
Kolory:
– bogata kolorystyka świadczy o radości z jaką dziecko patrzy na świat, jego poczuciu bezpieczeństwa wśród bliskich,
– ciemne kolory mogą świadczyć o lękach, obawach dziecka,
– dominacja czerwieni i czerni- o skłonności do agresji.
Linie:
– wyraźne, długie towarzyszące żywej kolorystyce świadczą o otwartości, pewności siebie i stabilności emocjonalnej,
– cienkie, delikatne, często krótkie mogą mówić o braku wiary we własne siły, braku pewności siebie i skłonnościach do ukrywania własnych uczuć.
Postacie:
– niewielkie lub rysowane na krawędziach kartki, mogą sygnalizować o nieśmiałości, braku wiary we własne siły,
– rozmieszczenie na rysunku członków rodziny świadczyć może o charakterze zacieśnionych więzi z dzieckiem np. bliskość postaci – silne więzi, postacie duże, centralnie umieszczone są dla dziecka najważniejsze,
– jeśli samo siebie tak rysuje jako duże, też świadczy to o jego pewności siebie, otwartości na świat,
– umieszczanie wielu szczegółów na postaci lub rysowanie jej z ogromną starannością to sygnał dotyczący dużego znaczenia tej osoby w rodzinie i dla dziecka,
– pomijanie własnej osoby w rysunkach prezentujących rodzinę może świadczyć o braku doceniania własnej pozycji, zaburzonych relacjach rodzinnych np. brak miłości,
– rysowanie tylko siebie może być sygnałem nadmiernej na sobie koncentracji z powodu np. nadopiekuńczości ze strony rodziny lub przeciwnie braku zainteresowania (dziecko czuje się zaniedbywane, opuszczone, może liczyć jedynie na siebie),
– pomijanie postaci, oszpecanie czy też pomniejszanie jej może świadczyć o nieprawidłowych relacjach z tą osobą np. zazdrości, rywalizacji, niechęci, braku bliskości,
– ukazywanie siebie mniejszym lub młodszym niż w rzeczywistości może sugerować chęć powrotu do bezpiecznego, beztroskiego dzieciństwa, pozbawionego np. nakazów, zakazów, zadań, nowych ról (np. braku jednego z rodziców, pojawienie się młodszego rodzeństwa), którym nie może obecnie sprostać,
– prezentowanie w rysunkach rodziny osób fikcyjnych może być wynikiem pragnień, marzeń o poszerzenie jej np. o rodzeństwo, ojca, matkę,
– rysowanie w tematach rodziny jedynie domu – budynku pozbawionego ludzi może świadczyć o niestabilnych np. konfliktowych relacjach rodzinnych zaburzających u dziecka poczucie bezpieczeństwa czy trwałości rodziny,
– kolejność rysowania postaci i czas poświęcony na ich narysowanie (ilość nanoszonych szczegółów) może świadczyć o roli i pozycji jaką dla rysującego zajmuje prezentowana postać.
Przyglądajmy się więc uważnie rysunkom naszego dziecka, bo możemy z nich wyczytać bardzo wiele.
Opracowanie: mgr Grażyna Gaweł