W obecnej sytuacji epidemiologicznej wszyscy rodzice stają się nauczycielami swoich dzieci, gdyż na nich spoczywa ciężar przekazania wiedzy swoim pociechom, w oparciu o materiały przekazywane przez nauczycieli i terapeutów. Na pewno wielu rodziców dzieci autystycznych zastanawia się, w jaki sposób zmotywować swoje dzieci do pracy w domu. Nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi ani jednej złotej rady gdyż każde dziecko ze spektrum autyzmu jest inne. Motywacją dzieci jest zazwyczaj chęć zadowolenia rodziców lub nauczycieli, zaimponowania rówieśnikom, naśladowania ich lub włączenia się do ich działań. Te powszechne pragnienia czy motywy nie odgrywają tak dużej roli w wypadku dzieci z ASD. Wręcz przeciwnie, dzieci te wolą raczej angażować się w działania związane ze swoimi zainteresowaniami, niż zadowalać innych ludzi. Konstruktywnym rozwiązaniem będzie, więc zwiększanie motywacji do podejmowania mniej lubianych działań dzięki połączeniu ich z zainteresowaniami dziecka albo wykorzystanie dostępu do zainteresowania, jako zachęty.
Poniżej przedstawiam Państwu kilka porad, które można wykorzystać w swojej codziennej pracy z dzieckiem:
1. Zasada systematyczności – rodzice dzieci autystycznych na pewną doskonale ją znają- należy pracować z dzieckiem w miarę możliwości codziennie, nawet, jeśli w danym dniu nie zostało przez nauczyciela lub terapeutę zadane konkretne zadanie- można wówczas zdać się na własną kreatywność
2. Praca o względnie stałej porze dnia, najlepiej, gdy dziecko jest zrelaksowane
3. Dawanie dziecku wyraźnego „sygnału”, że za chwilę zabieramy się do pracy- (można wykorzystać np. słowo – hasło albo, np. dzwonek budzika)
4. Zaczynanie pracy od uporządkowania przestrzeni wokół siebie, przygotowania przyborów, można poinformować dziecko o kolejności wykonywania ćwiczeń.
5. Zadaniem rodzica jest dbanie o spokój miejsc pracy
A czego najlepiej unikać?
1. Straszenia dziecka konsekwencjami brakiem pracy w domu
2. Posiadania wygórowanych oczekiwań, nieadekwatnych do faktycznych możliwości dziecka
3. Porównywania dziecka, np., z rodzeństwem
4. Stawiania siebie za wzór pozytywny lub negatywny
5. Nadmiernego wyręczania dziecka, wykonywania ćwiczeń za niego.
6. Zaprzeczanie na siłę odczuciom dziecka(np. gdy zadanie jest dla niego za trudne jego wykonanie należy odłożyć w czasie)
Kochani rodzice! Pamiętajcie, że macie prawo odczuwać „bezradność”, zmęczenie, zniecierpliwienie, ale nie zmienia to faktu, że dla dzieci stanowicie oparcie bez którego w sytuacji w której wszyscy nieoczekiwanie się znaleźliśmy nie są w stanie efektywnie pracować.
Źródło:
„Terapia ucznia w ramach indywidualizacji nauczania”, M.Walkowiak, A. Wrzesiak. D. Szwugier Łódź,2011r.
Opracowanie : Ewelina Gaweł